این خلاصه سخن مردم مظلوم ارسباران است، مردمی از جان گذشته در راه وطن با هزاران شهید اما چرا بایستی به خاطر کوتاهی های برخی مسئولین تعداد کشته های جاده اهر یا جاده مرگ بیش تر از شهدای منطقه باشد؟؟؟
هر روزه مادران و پدران و برادران و خواهرانمان در این جاده مرگ به کام مرگ می روند و هربار دست شیون بر سر می کوبیم و هزاران گلایه از مسئولان می کنیم ولی با وجود فعالیت های نسبی که انجام شده است هرگز اتفاق خاصی نیفتاده است.
این همه کوتاهی بابت چیست؟؟؟
سوالی که اینجا مطرح است این است:
که جان انسانها چقدر می ارزد؟؟؟ آیا تبعات اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و.... فوت و معلول شدن افراد در این جاده ها محاسبه شده است؟؟؟
آیا مسئولان به گوش هستند؟؟؟!!!!
آیا ما را یاری خواهند کرد؟؟؟!!!!
فکر نمی کنم مطالبه زیادی باشد نجات جان هزاران انسانی که هر کدامشان به قاعده یک بشریت است.
پس بیاییم دست در دست هم دهیم و به دستورات الهی و انسانیمان عمل کنیم.
آیا احیاگری خواهد آمد تا به گفته خداوند متعال(منْ أَحْياها فَكَأَنَّما أَحْيَا النَّاسَ جَميعاً(سوره مائده): هرکس انسانی را ازمرگ رهایی بخشد، چنان است که گویی همه مردم را زنده کرده است.) عمل کند.
هر آنکس به شخصی ببخشد حیات ز چنگال مرگش ببخشد نجات
بود مثل اینکه بدادست جهان به هرکس که بودست اندر جهان
50 سال است که مردم ارسباران چشم انتظار هستند، چشم انتظار مسئولی از جان گذشته برای ساختن این جاده.
دولتها از پس هم آمده و رفته اند ولی اتفاق مبارکی رخ نداده است.
نه دولت سازندگی، سازندگی انجام داده است.
نه دولت اصلاحات، برای اصلاح و نجات جان مردم ارسباران قدمی برداشته است.
نه دولت مهرورزی، مهری مناسب ورزیده است.
نه دولت اعتدال، حد اعتدال را نگه داشته است و به اندازه سهم جمعیتی این مرز و بوم بودجه ای متناسب و به موقع برای این راه اختصاص داده است.
نمایندگان و مسئولین شهر هم با تمام وعده و وعید هایی که در این باره داده بودند نتوانستند جاده مرگ را یکبار برای همیشه تمام کنند تا دیگر شاهد پر پر شدن عزیزانمان نباشیم.
به عمل کار برآید به سخن دانی نیست.
زهرا حسینیان سراجه لو