لابد این گزاره کلیدی را شنیده اید که می گویند رسانه ها رکن چهارم دمکراسی ها هستند.
برای واکاوی معنای طبیعی و بدیهی این سخن لازم است مداقه ای در احوال نقش رسانه ها در توسعه دمکراسی های کنونی جهان داشته باشیم.البته که می دانیم رابطه ارگانیکی بین توسعه یافتگی و اهمیت شاخص های توسعه اجتماعی مانند ارج و قرب کار رسانه ای وهمچنین پذیرش رسانه ها بعنوان قشر موثری از جامعه وجود دارد.
ناگفته پیداست برای ذکر مختصری در باب همین مقدمه ، سطرهای مدیدی لازم است اما به اختصار چند نکته معروض می گردد.
1- رسانه ها در متن دمکراسی ها قرار دارند
چرا که انتقال خواست و مطالبه عمومی از مسئولین و حاکمان یک امر حاشیه ای نیست و بلکه برای حکمرانی مطلوب امری مفید و ضروری است. آنچه حکمرانان باید بدانند یا از طریق رسانه های میسور وممکن است یا از طریق دمکراسی های مستقیم که نمونه های آن در یونان باستان ممکن و مقدور بوده است و امروزه سخن از آن ره به بیراهه زدن است.
2- رسانه ها حسب دغدغه هایی سیاسی و یا لااقل اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی بوجود آمده اند
رسانه را نباید در نمایه بیرونی یک سایت و یا تصویر نخست روزنامه و یا لوگوی یک کانال تلگرامی و .. تصور نمود. اتفاقا این نکته بسیار مغفول است که در پس پرده رسانه ها افکاری مستتر است .
هرچند اخیرا رسانه هایی که با آنتن فروشی به نهادها برای تامین هزینه های سرسام آور خود چوب حراج به حرمت رسانه ها نیز زده اند و چنان سطح کار رسانه ای را پایین آورده اند که هر رهگذری هم مدعی رسانه ها شده است.بایستی مسئولین محترم نیم نگاهی هم به این امر داشته باشند که ممکن است هنوز هم رسانه هایی باشند که نخواهند ذلت همنوایی را برای تامین حقوق چندماهه پرسنل خود به جان بخرند.
3- رسانه ها اگر منتقد نباشند چیزی فراتر از روزنامه دیواری های دوران کودکستان نیستند
روزنامه و سایت باید منتقد وضع موجود باشد. همین انتقاد است که زمینه تحرک را فراهم می آورد. البته اگر موتور محرک برای یک نهاد هم نباشد لااقل در هر ارگانی یک دستگاه عریض و طویل بنام روابط عمومی را سبب شده تا از قبل آن دهها نفر نان بخورند. بخاطر همین کارکرد هم که شده نقد رسانه را مفید بدانید.
رسانه ها البته به شرطی که اهل معامله نباشند ، می توانند تریبون افکار عمومی باشند و از آنچه در جامعه دلخوری وجود دارد آنرا با بلندگو های خود فریاد کشند و بدیهتا می توانند مسئولین امر را به چالش بکشانند و این امر در حالی است که در کشور ما در غیاب احزاب توانمند مسئولیت رسانه دو چندان شده است.
4- مسئولین محترم حداقل رسانه ها را بعنوان نوعی تقویم رسمی دیوان سالارانه مدعیات خود پذیرا باشند.
مثلا برای زمانیندی افتاح یک پروژه در شهر رسانه ها هستند که روزشمار مهلت تعیین شده برای افتتاح آن پروژه هستند و البته یادآور بدقولی های برخی مسئولین در این روزشمارهای تعیین شده!!
مثلا فلان مسئولی که گفته بود اگر آن طرح مورد نظر در فلان تاریخ افتتاح نشود مرادر میدان شهر به دار بیاوزید ، می توانست از طریق رسانه ها از مان بندی رایگاه برای اطلاع از چگونگی پیشرفت امور مجموعه تحت امر خود استفاده نماید. چون غیر از رسانه ها البته از نوع ناوابسته آن کسی در آن دستگاه عریض و طویل پیدا نمی شد که به ایشان خاطرنشان سازد که آقای رییس فلان قولتان یادتان نرود و..
این همه مقدمه که البته برگی از برگ های دفتر رسانه ای بود و فارغ از سختی و پیچیدگی های کار رسانه ای و.. بر سطور زیر جاری شد را ذکر نمودیم تا به سخنان دیروز آقای شهردار تبریز برسیم .
ایشان در جلسه ستاد برنامه ریزی استانی تبریز ۲۰۱۸ گفته اند:
تنها حنجره ما برای پروژه های اجرایی خود برنامه "تبریزیم" شبکه استانی تلویزیون است، همکاری سایر رسانه ها را برای پیشبرد تبریز ۲۰۱۸ کافی نمی بینم رسانه ها فقط مسیر انتقاد از ما را پیش گرفته اند.