اخبار این دوره از رقابت‌های انتخاباتی در آمریكا با حساسیت خاصی از سوی برخی مردم و مسئولان در ایران پیگیری می‌شد. اگر چه این اتفاق در دوره‌های قبلی انتخابات ایالات متحده نیز تا حدی وجود داشت اما این بار بحث‌ها با شدت غیرقابل‌انتظاری در محافل خانوادگی، بازاری‌ها و ... جریان داشت. این امر نشان دهنده این است كه بخشی از مردم و مسئولان به این باور رسیده‌اند انتخاب هر كدام از نامزدها در آمریكا در زندگی و معیشت آینده ْآنها تاثیرگذار است.
اینكه چرا چنین اتفاقی رخ داده نیازمند تامل و تفكر است اما یكی از دلایل این مسئله، اعمال سیاست فشار حداكثری از سوی دونالد ترامپ و اجرايی نشدن برنامه‌ای مشخص برای مقابله با آن از سمت ایران بود. احتمالاً عدم باور و ایمان به توانایی و دلسوزی دولتمردان جهت تغییر شرایط و بهبود وضعیت اقتصادی دلیل دیگر این موضوع است. البته چنین دیدگاهی متاسفانه از اوائل دهه 90 به بعد در مردم تقویت شد و نقطه اوج آن با نگاهی خوشبینانه بی‌مسئولیتی و ولنگاری مدیریتی است كه در ماه‌های اخیر هم افزایش یافت.
در صحنه سیاسی نیز در یك یا دو روز گذشته برخی از دولتمردان و جریانات سیاسی به طور مستقیم و غیرمستقیم از پیروزی جو بایدن ذوق‌زده شدند و خواستار بازگشت آمریکا به توافق هسته‌ای شدند و حتی رئیس شورای شهر تهران این پیروزی را به ملت ایران و ملل جهان تبریك گفت.
بدون شك ورود یک متغییر خارجی به بحث‌ها و معادلات سیاسی داخلی می تواند تبعات غیرمنتظره و غیرقبال كنترلی به همراه داشته باشد( این مسئله در عرصه اقتصادی و بواسطه وابستگی به درآمدهای نفتی وجود دارد اما این پیوستگی در دهه اخیر به عرصه سیاسی نیز سرایت یافته است). با توجه به چنین شرایطی كه در صحنه اجتماعی پدید آمده و در عرصه سیاسی نیز برخی جریانات و گروه‌های سیاسی به استقبال آن شتافته‌اند، احتمالاً دولت مستقر تلاش خواهد کرد از مذاکره با آمریکا به عنوان ابزاری برای تقویت کارنامه ضعیف خود بهره گیرد تا شانس نامزدهای نزدیک به خود را در انتخابات 1400 افزایش دهد.
اگر این اتفاق رخ ندهد( بدلیل عدم اقناع سیستم یا ماه‌های پایانی دولت و امتناع آمریکایی‌ها از مذاکره با دولتی که عمر سیاسی آن رو به پایان است) احتمالاً موضوع ارتباط با غرب به یکی از مسائل چالش‌برانگیز انتخابات 1400 تبدیل شود و از سوی جریانات اصلاح طلب شاید به عنوان دال مرکزی انتخابات به جریانات سیاسی دیگر تحمیل شود.
چنین شرایطی بی‌شباهت با انتخابات 1392 ریاست جمهوری نیست كه شاید مهم‌ترین دو قطبی شكل‌گرفته در آن مقطع و در تبلیغات انتخاباتی، دو قطبی مذاكره یا عدم مذاكره با غرب بود.
خروجی پیروزی طرفداران مذاكره با غرب در سال 92 عملاً منجر به عملیاتی ساختن شعار هر توافقی بهتر از عدم توافق است یا اینكه همه مشكلات داخلی به توافق و مذاكره برمی گردد و از آن طریق قابل حل است، بود.
اگر قرار باشد در انتخابات 1400 نیز دوقطبی‌های این چنین پدید آید و بدون درس گرفتن از تجربه برجام و اصلاح ناكارآمدی‌های داخلی بر حل مشكلات از دریچه خارجی نگاه شود نتیجه مطلوب و دلخواهی برای ایران و تامین منافع ملی نخواهد بود. بخصوص اینكه تاكید بر مذاكره و حل مشكلات از دریچه روابط خارجی در نهایت منجر به اشراف و آگاهی طرف مقابل از نقطه ضعف و پاشنه آشیل ایران خواهد شد كه تا حد نهایی علاوه بر این‌که امتیازی ندهد یا تهران را به پذیرش چند هویج کوچک مجبور کند و چماق تحریم، فشار و تهدید را نیز بر روی میز نگه دارد.
نكته طنز قضیه این است اخیراً فیلمی در شبكه‌های اجتماعی دست به دست می‌چرخد كه یكی از دولتمردان از دوستی خود با جو بایدن سخن می گوید و لابد از دید منتشركنندگان چنین امری می تواند به عنوان برگ برنده در آینده بكار آید.
چنین نگاه های خامی عملاً دور از واقعیات و بدیهیات روابط‌بین‌الملل و منافع كشورهاست. اگر چنین دیدگاه‌هایی قرار است بر تصمیمات و سیاست خارجی حكمفرما باشد حتی در صورت بازگشت آمریكا به برجام بدون هیچ پیش شرطی(كه بعید است) عملاً ایران ناچار خواهد شد از ذخائر و اندوخته‌های استراتژیك خود فراتر از آن چه در توافق هسته ای رخ داد كوتاه آید كه در همه كشورها عملاً اموری غیرقابل مذاکره و مرتبط با منافع حیاتی و اولیه است.
از سوی دیگر عرصه سیاسی آمریكا نیز با جامعه‌ای دوپاره و فعال شدن شكاف‌هایش مواجه شده و احتمالاً تنش‌های سیاسی درونی در آن اوج خواهد گرفت. در این بین قدرت جمهوری‌خواهان در كنگره را نیز نباید از نظر دور داشت كه همه این مسائل نشان دهنده لزوم احتیاط و هوشياری نسبت به مسائل است.
بنابراین اگر برخی جریانات سیاسی تلاش كنند تا با ایجاد دو قطبی کاذب، نسخه‌ای تكراری تجویز كنند تا شاید این گونه به قدرت برسند حداكثر عایدی آن‌ها همان برجامی خواهد بود كه تا لبه پرتگاه و نابودی پیش رفت بدون این كه امتیازی جدی و غیرقابل ابطال نصیب ایران نماید. همین مسئله نیز ضرورت راهبردی واحد و همه‌جانبه‌نگر از سوی سیستم سیاسی را قبل از این که دیر شود ضروری می‌سازد.