در سیاست ورزی شیعی، نقد مردم، عملکرد و آراء شان جهت رسیدن به مدینه فاضله جایگاه ویژه ای دارد اما این موضوع در بین جامعه ی ایرانی بسیار کمرنگ می باشد درصورتیکه قاعده مردمسالاری دینی(و دموکراسی غربی) ایجاب می کند که مطالبه از مردم همچون مسئولیت پذیری،درستکاری، پرکاری و ... بسیار جدی دنبال شود و درصورت نیاز، مردم هم نقد بشوند.
کارآمدی، شایسته سالاری، پیشرفت، معیشت خوب،محیط زیست، ساده زیستی مسئولان حکومتی، عدالت، مبارزه با رانت خواری و فساد از جمله مطالبات مهمی است که توسط افکار عمومی مطرح می شود اما ایا آراء مردم همیشه و همواره به صندوق انتخاب چنین پارامترهایی ریخته می شود؟
چطور می شود بعضا! _ بالفور! پس از یکسال و حتی یکماه بعد از انتخاب مسئولان شهری و کشوری توسط آراء خودمان، از وضعیت اداره کشور یا شهرمان ناراضی شویم؟
هیچ شهروند ایرانی را نمیشناسم که مخالف پیشرفت و کارامدی و عدالت و معیشت خوب و .... باشد اما واقعیت اینست که احساسات یا منافع حزبی و گروهی و فردی بر واقعیت های موجود غلبه می کند.
خواسته ها و مطالبات ما بعنوان مردم بعضا و گاها! با انتخابهایمان تناقض دارد،نتیجه این تناقض چه چیزی خواهد شد؟ چه کسی متحمل خسارت های احتمالی ناشی از انتخابهای اشتباه مامردم خواهد شد؟آیا مسئولیت اشتباهات احتمالی را به گردن می گیریم یا در فراری رو به جلو همه غیراز خودمان را مقصر می دانیم؟
در انتخاب مسئولان ، هم مردم و هم خواص مورد اعتماد جامعه که به افکار عمومی آدرس میدهند موثرند.
انتخاب مسئولان توسط مردم تاثیرات ده ساله بر وضعیت کشور خواهد داشت و آینده همه ما، در گرو آن خواهد بود و چه بخواهیم و چه نخواهیم همه تحت تاثیر این اتفاق مهم و راهبردی قرار خواهیم گرفت.
انتخابات دوازدهم با اختیار من و شما، می تواند همچون داستان برجام، مایه عبرت شود و می تواند هم، با عبرت گرفتن از تجربیات سابق و دل نبستن به شعارهای غیرواقعی و نشدنی همچون "یارانه 200هزارتومانی یا حل مشکلات معیشتی مردم در صد روز" و پرهیز از هیجانات کاذب شب انتخابات، باعث بازگشت کشور به ریل پیشرفت و کارآمدی شود.(علی (ع): مَا أَكْثَرَ الْعِبَرَ وَ أَقَلَّ الِاعْتِبَارَ)