عده ای معتقد بوده اند ، هرگاه توسعه اقتصادی رخ داد متعاقب آن توسعه سیاسی هم بوقوع خواهد پیوست و عده ای هم برعکس.
اما گاه گداری میتوان از دل آمارهای رسمی و فکت های موجود ، شواهدی ارائه نمود که نشان می دهد اگر نیروهای سیاسی در یک راستای صحیح و برمدار توسعه قرار گیرند ، متعاقب آن شکوفایی اقتصادی هم اتفاق می افتد. این امر البته اقلا در مقیاس استان ها قابل اثبات است .
امروز دکتر بهبودی رئیس سازمان برنامه و بودجه استان در مصاحبه ای با ارائه آمار اقتصادی استان اذعان کرده است سال قبل ، میزان صادرات استان 50 درصد افزایش داشته و به 3 میلیارد دلار رسیده است ، آن هم در شرایط تحریمی و رکود سنگین اقتصادی کشور .
یکی از بدیهی ترین دلایل این پیشرفت را می توان در توسعه صنعت مس سونگون و هم چنین بهره بردای نفیلین سیلیسیت ریشه یابی نمود. اما این اتفاق ها چرا سال 98 بوقوع پیوست . برای پاسخ به این پرسش به دال مرکزی این نوشته می رسیم.
سال 98 ، نیروهای ارشد سیاسی استان فارغ از نوع نگاه ما و یا انتقادات مان به آنها در یک راستا قرار گرفتند و محصول عملکردشان به نفع استان تمام شد (هرچند بازهم تاکید می کنم این نوشته به معنای تطهیر عملکرد ایشان نیست ) . استاندار به همراه مسعود پزشکیان در قامت نائب رئیس مجلس و رحمانی به عنوان وزیر صنعت یک خط حرکتی صحیح را شکل داده بودند و با تکیه بر همین نیرو بسیاری از امکانات و تجهیزاتی که سالهای سال از استان دریغ شده بود به سمت استان سرازیر شد و نتیجه آن را میتوان در آمار رسمی مشاهده نمود.
از این بحث ها یک نکته دیگر هم می توان دریافت. وقتی نیروهای سیاسی استان بجای جذب سرمایه گذاری ها و منابع و امکانات ملی ، درگیر دعواهای بی خاصیت سیاسی و رقابت های هزینه زا شوند ، حتی در بهترین شرایط اقتصادی هم قدمی به سمت توسعه نمی شود برداشت .
کوتاه سخن اینکه ، به نظر میرسد ، جهت گیری کلان مجموعه های تصمیم گیر ( که غالبا ماهیت آنها سیاسی است ) در توسعه جامعه نقش به سزایی ایفا می نماید .