ماه پیش آقای متفکر آزاد نماینده مردم تبریز در مجلس شورای اسلامی به دیدار یکی از کارشناسان ساده حوزه رسانه های تهران ( اگر اشتباه نکنم سید حسن جبراییل یا یک همچین نامی ) میروند و تصویر آن دیدار را بعنوان رزومه کاری در صفحات اینستاگرامی و ...خود منتشر می نماید. دیروز هم آقای علیرضا بیگی دیگر نماینده تبریز به دیدار اکبر رائفی پور بعنوان تنها دارنده مجوز تخصصی رسمی مطالبه گری از مسئولین از ستاد امربه معروف کشور رفته و تصاویر آن دیدار را در صفحات شخصی و کاری خود منتشر می نماید .
اینکه نمایندگان تبریز برای تبادل افکار و یا به روز کردن اطلاعات کشوری خود به دیدار چند کارشناس سیاسی و یا حتی اصطلاحا سلبریتی های یک جریان سیاسی بروند فی نفسه بد نیست.
هرچند بهرحال به ذهن انسان این سئوال پیش می آید که در این دیدارها نمایندگان محترم شهرستان ها از سلبریتی های سیاسی پایتخت چه چیزهایی را می آموزند؟ که رفتن نماینده به دفتر آن کارشناسان را موجه مینماید ؟ توجه داریم که این دو عزیزان افراد عادی نیستند ، انها در کسوت نمایندگان تبریز جایی می روند ، تبریزی که در همین یکصد سال گذشته چشم یک ایران بلکه خاورمیانه به آن بود تا ببینند چه تئوری ای برای رهایی از مشکلات ارائه میدهد . به شخصه معتقدم اگر نماینده قم یا مشهد به دیدار ان کارشناسان که سهل است هر روز در کلاس درس آنها هم شرکت میکرد اهمیتی برایم نداشت اما همه ما برای تبریز حساسیت هایی در نظر داریم.
مساله دوم این است که اگر این رویه بر مسیر صواب است ، چرا این نمایندگان ، افتخار همنشینی یا تبادل افکار را با نخبگان جریانی خود تبریز تجربه نمی کنند و یا با یک تعریف متفاوت اطلاعات خود را از اینجا آپدیت نمی کنند؟
برای اینکه مصداقی صحبت کنیم در تبریز افراد زیادی را می شناسیم که در دل همین پارادایم فکری اصولگرایی ( البته بنده منتقد هردو جریان اصولگرایی و اصلاح طلبی هستم )خیلی بهتر از جبرایئل و رائف ، مسایل را تحلیل می کنند . راهکارهای بومی هم ارائه می کنند ، هرچند که از کلمات دهن پرکن و پرطمطراق که مخاطب در فهم آن دچار مشکل شود هم استفاده نمی کنند . حال مجددا به این موضوع فکر کنیم که آیا همه ما به درجاتی ، گرفتار این فرهنگ مرغ همسایه را غاز دیدن هستیم یا نه ؟ به تعبیر یکی از دوستان ، هرچیز که دور است را زیباتر نمی بینیم ؟
القصه به همه نمایندگان محترم تبریز و استان سفارش می کنم شان شهر تبریز و استان را در موضوع نمایندگی خود لحاظ کنند و بیشتر بر توانایی نیروهای بومی تکیه کنند.
غلامرضا منصوری