به گزارش خبرنگار حوزه تئاتر تابناک تهران؛ تئاتر آن شاخه از هنرهای نمایشی است که به بازنمودن داستان مورد نظر در برابر تماشاگران حاضر در سالن می پردازد، این نوع از هنرهای نمایشی را یک هنر دراماتیک می نامند و بنابر آنچه که نقل کرده اند از پنج قرن قبل از میلاد مسیح در آتن و روم به وجود آمده و سپس در آثارقرون وسطی، رنسانس و بعد در عصر جدید اروپا و امروز در سراسر جهان ادامه یافته است؛ در تئاتر یا نمایش یک مجموعه یا یک نظام سازمان یافته هنری بیش از هر چیز به متن نمایشنامه و سپس به کارگردان نیاز دارند و پس از آن افراد دیگری که هنرهای بازیگری، صحنه آرایی، مجسمه آرایی،چهره پردازی، موسیقی، سخنوری، نور پردازی و گاها نقاشی و معماری را به خوبی میداند باید با توجه به نیاز های نمایشنامه و در جهت پیش برد اهداف کارگردان تلاش کنند.
از آنرو که بسیاری از دستاوردها و خلاقیتهای موجود در تئاتر معمولا حاصل نوع نگاه هنرمندان است و این نگاه هنرمندانه بیشتر از علم و دانش در تئاتر های تجربی دیده می شود، در اغلب کشورهایی که تئاتر پیشرفته دارند، حمایتهای مالی مستقیمی از گروههای تجربی صورت میگیرد تا آنها بدون دغدغه و با استفاده از تجربههای تئاتری خود، به فعالیت های صحنه ای بپردازند و بر تنوع تکنیکهای تئاتری در منطقه ی زندگی خود بیفزایند.
اما در مقابل میتوان گفت در ایران به تئاتر به عنوان یک فعالیت بی نتیجه و بیهدف نگریسته می شود و تقریباً امکانات تئاتر در شهرستان های کوچک صفر و یا حتی کمی پائین تر از صفر است و امکانات مورد نیاز در تهران و شاید در بعضی از مراکز استانها وجود داشته باشد؛ با این وجود علاقه مندان این رشته در شهرها و استان های مختلف کشور مشغول کار هستند و با کملطفیهای موجود چه از نظر مسئولین و چه از نظر مردم سعی در زنده نگه داشتن این هنر دارند.
موضوع کمبود امکانات در شهرستان ها باعث می شود تا هنرمندان تئاتر از شهرهای مختلف ایران با این تفکر که تئاتر در تهران از بازار کار بسیار خوبی برخوردار است به این شهر آمده و با همکاری دیگر دوستان هنرمند خود شروع به فعالیت تئاتری جدیدی کنند؛ که این امر گاهی اوقات قابل تحسین و گاهی اوقات کاملا متفاوت است.
از مهمترین شواهد این امر میتوان به توقف فعالیت هنر تئاتر در بسیاری از شهرهای کوچک و بزرگ اشاره کرد، چراکه هنرمندان شهرستانی دیگری که که بنابر دلایلی همچون دوستان خود فرصت حضور در تهران را نیافته اند، براین باور می رسند که زحمات و تلاش های آنها دیده نمی شود و بی نتیجه است، به همین دلیل دست از ادامه فعالیت برمیدارند و هنر تئاتر در آن شهرستان تعطیل می شود.
فعالیت هنرمندان شهرستانی در تهران از چندین بعد میتواند نتایج متفاوتی را داشته باشد، که مهمترین آنها استعدادیابی است؛ متاسفانه پس از این مرحله و برگزیدن فردی بعنوان استعداد هنر تئاتر، آن فرد تصمیم می گیرد تا در تهران به فعالیت خود ادامه دهد، چراکه همچون گذشته موفقیت را تنها در پایتخت میبیند و معمولا این افراد بر این باورند که شهرستان ها جایی برای پیشرفت آنها ندارد.
از دیگر عواملی که باعث می شود تا تئاترها در تهران متمرکز شود و شهرستان ها از این نعمت تقریبا بی بهره بمانند برگزاری جشنواره های متعددی است که همه آنها در پایتخت صورت می گیرد، جشنواره فجر و جشنواره تئاترهای دانشگاهی که مهم ترین رویداد های هنر تئاتر کشورما محسوب میشوند و یکی از مراکز مهم استعدادیابی این هنر به شمار می رود تنها در تهران و پایتخت برگزار می شود، و چه بسیار نیکوست اگر تئاتر را فقط در تهران نبینیم و به جای آنکه جشنواره ها را در تهران متمرکز کنیم، در شهرهای مختلف جشنواره برگزار کنیم تا از ظرفیت استان ها و شهرهای دیگر نیز استفاده شود.
همه این عوامل باعث شده است تا امروزه تئاتر در تهران اشباع شود، وجود صدها پلاتو و سالن نمایش خصوصی و دولتی و همچنین برگزاری روزانه بیش از پنجاه اثر بر روی صحنه های یک شهر خود به تنهایی دلیل محکمی بر این استدلال است.
بدون شک حمایت از تولید آثار هنرمندان شهرستانی، ایجاد کارگاههای نمایشنامهنویسی و چاپ آثار برگزیده آنها و پخش آن در سراسر کشور میتواند راه را برای آنان هموار کرده و رویداد های بزرگتری را ایجاد خواهد کرد.